شهدا

مصطفی نشست و گفت: علی چی شد!؟  با صدای بغض آلود و در حالی که به سختی نفس می کشید گفت: می دانم آخرین لحظه من است. بگذار مانند اربابم، تشنه لب باشم...

چند روز قبل از عملیات خبر رسید که آیت الله بهشتی به خوزستان آمده. مصطفی خیلی سریع خود را به اهواز رساند. صحنه ی دیدار آن ها بسیار زیبا بود‌. گویی پسری در آغوش پدر قرار گرفته. 

مصطفی گفت: باید مواضع دشمن را شناسایی کنیم‌. ما در ساحل غربی کارون مستقر بودیم. نیمه های شب با مصطفی و حسن عابدی و چند نفر دیگر حرکت کردیم. 

مرتضی طلا کوب، عباس محسنی و حسین کهرنگی و ده ها دلاوری که همراه مصطفی بودند، از خاک دارخوئین کربلای دیگری ساختند. 

اعلام شد تعدادی از فرماندهان نظامی کردستان راهی دیدار با حضرت امام رحمةالله هستند. مصطفی سر از پا نمی شناخت. برای دیدار لحظه شماری می کرد. 

وقتی جلوی سر دسته ی اشرار قرار گرفت عمامه را از سرش برداشت. رو به سمت سردسته ی اشرار کرد و فریاد زد: بزنید، بزنید، این عمامه کفن من است.

خاطره از زبان جمعی از دوستان شهید: مردم کهکیلویه انقلاب را با مصطفی می شناسند.

مصطفی از هیچ کاری در جهت پیشرفت انقلاب کوتاهی نمی کرد. بارها دیده بودم در مسجد نشسته و ساعت ها با مردم صحبت می کرد. 

بیشتر مسئولان تجربه ی کافی در اداره ی کشور نداشتند. اکثر آن ها جوان بودند. مصطفی برای آن ها یک بازوی فکری و عقیدتی بود. 

خاطره از زبان مرتضی ردانی پور برادر شهید: می خواستیم مجلس شاد باشد اما بدون معصیت، که شکر خدا همین شد...

مصطفی سریع زیر ساک رو گرفت که برنگردد. آخه همه عکس و اعلامیه ها را آنجا جا سازی کرده بود... 

اگر بخواهیم مصطفی را در یک جمله تعریف کنیم، مصداق این کلام مولایش بود: دنیا در برابر دیدگانش کوچک بود...

شهید مصطفی ردانی پور در وصیت نامه اش اورده بود: امام زمان عج را فراموش نکنید. امام را تنها نگذارید که نماینده حجت ابن الحسن عج است. 

آقا مصطفی سرداری بود که ایمان و عمل را در وجودش آمیخت و این دو را با هم به بسیجیان می آموخت. او فرماندهی بود که قبل از جهاد اصغر به جهاد اکبر مشغول شد و مانند او بسیار اندک بودند. 

شهید مصطفی ردانی پور: خانواده ی ما از همان در آمد اندک، مجلس روضه ی سالار شهیدان را هر هفته شنبه برپا می کرد. 

از زبان مرتضی ردانی پور برادر بزرگتر شهید: حال روحی همه ی ما به هم ریخته بود خواستم از اتاق بروم بیرون که یک دفعه مادر با صدای گرفته فریاد زد: مصطفی، مصطفی، بچه زنده است... 

مصطفی بعد از دوره ی ابتدایی به دبیرستان سعدی رفت. در آنجا یک سال بیشتر حضور نداشت. اما در همان سال منشا خیر شد...