فرق ضاله

مطابق روایات صحیحه، پیامبر اکرم(ص) برای مباهله امام حسن و امام حسین(ع) را که مصداق (اَبناءَنا) بود، و نیز حضرت فاطمه زهرا(س) را که مصداق(نساءَنا) بود، و نیزحضرت علی(ع) را که مصداق( اَنفُسَنا) بود، آورد و اگر مقصود از(انفَسَنا) خود پیامبر بوده است، چرا پیامبر(ص) علی(ع) را با خود به همراه آورد.

کمتر کسی است که کتاب های ابن تیمیه - به خصوص منهاج السنه - را مطالعه کند و پی به نصب و عداوت دشمنی او نسبت به اهل بیت(ع) نبرد.

عده زیادی از علمای اهل سنّت از عصر ابن تیمیه تاکنون در رّد او کتاب تالیف کرده یا با او مناظره کرده اند.

ابن تیمیه روایاتی را که مخالف عقاید و آرای اوست بدون آن که سندش را بررسی کند، نسبت جعل یا وضع به آن ها می دهد.

ابن تیمیه آیات صفات را تفسیر جسمانی کرده و نسبت با آیاتی که ذات خداوند را از جسمانیّت منزّه ساخته بی اعتنایی کرده است که این روش و طریقه اهل حدیث و مشبّهه و حشویّه است.

اب تیمیه در حالی که زیاد به روایات(سنن) استدلال و احتجاج می کند، ولی هنگامی که شیعه دوازده امامی بر حقانیّت تعلیمات مذهبی خود به یکی از روایات کتب(سنن) استدلال می کند، می گوید: این حدیث در صحیحین نیامده است...

در زمان حساسی که کشورهای اسلامی در تب و تاب درگیری های ویرانگر می سوخت و مسلمانان مورد حمله ناجوانمردانه شرق و غرب قرار گرفته بودند، ابن تیمیه موسس اندیشه های وهابیت دست به نشر افکار خود زد و شکافی تازه در امت اسلامی ایجاد کرد.

وهابیان برای ابن تیمیه کنگره های علمی گرفته و کتاب هایی در مدح و منزلت و شخصیت علمی اش تالیف نموده اند. و در حقیقت او را موسّس مذهب خود می دانند.

برخی از افکار و اعتقادات سلفیان وهابی: مخالفت با تصوّف اسلامی و مظاهر آن از قبیل مجالس ذکر دست جمعی و مخالفت با زیارت قبور اولیا. 

منشاء پیدایش این افکار، اعتماد بر ادلّه نقلی خصوصاً احادیث است. آنان این احادیث را بر ظاهر خود حمل کرده و بدون اینکه برای آن تاویلی داشته باشند که با عقل و نصوصات قرآنی و آیات محکمات مطابقت پیدا کند، آن ها را به خداوند سبحان نسبت می دهند.

وهابیان از اطلاق عنوان وهابی خود پرهیز می کنند و در صدد تعویض آن به عنوان سلفیه بر آمده اند. می گویند: ما تابع یک شخص «محمد بن عبدالوهاب» نیستیم، بلکه تابع یک خط فکری به نام «سلفی گری» هستیم.

قرآن کریم با بیان رهنمود های روشن، همه انسان ها را به گرد آمدن بر محور توحید سفارش کرده می کند و تفرقه و چند دستگی را عامل دوری از راه مستقیم دین می داند.

عبادت، خضوع در برابر کسی است که او را خدا و یا مبداء کارهای خدایی بدانیم.

عبادت آن خضوع عملی و یا لفظی و زبانی است که از اعتقاد به «الوهیت» طرف سرچشمه گیرد.

در کتاب های لغت، لفظ عبادت به معنی خضوع و اظهار تذلل تفسیر شده است. و یک چنین تفسیر از اهل لغت نمی تواند بیانگر معنی دقیق و صحیح و کامل لفظ عبادت باشد...

یکتا پرستی اساس دعوت پیامبران آسمانی را در تمام ادوار، تشکیل می دهد یعنی همه انسان ها باید خدای یگانه را بپرستند و از پرستش موجودات دیگر بپرهیزند.

گروه های وهابی، تبرک به آثار اولیاء را شرک می دانند و کسی را که محراب و منبر پیامبر را ببوسد مشرک می خوانند هر چند در آن به هیچ نوع الوهیت معتقد نباشد. بلکه مهر و مودت به پیامبر سبب شود که آثار مربوط به شخص مورد علاقه را ببوسد.