فرق ضاله

برخی از افکار و اعتقادات سلفیان وهابی: مخالفت با تصوّف اسلامی و مظاهر آن از قبیل مجالس ذکر دست جمعی و مخالفت با زیارت قبور اولیا. 

منشاء پیدایش این افکار، اعتماد بر ادلّه نقلی خصوصاً احادیث است. آنان این احادیث را بر ظاهر خود حمل کرده و بدون اینکه برای آن تاویلی داشته باشند که با عقل و نصوصات قرآنی و آیات محکمات مطابقت پیدا کند، آن ها را به خداوند سبحان نسبت می دهند.

وهابیان از اطلاق عنوان وهابی خود پرهیز می کنند و در صدد تعویض آن به عنوان سلفیه بر آمده اند. می گویند: ما تابع یک شخص «محمد بن عبدالوهاب» نیستیم، بلکه تابع یک خط فکری به نام «سلفی گری» هستیم.

قرآن کریم با بیان رهنمود های روشن، همه انسان ها را به گرد آمدن بر محور توحید سفارش کرده می کند و تفرقه و چند دستگی را عامل دوری از راه مستقیم دین می داند.

عبادت، خضوع در برابر کسی است که او را خدا و یا مبداء کارهای خدایی بدانیم.

عبادت آن خضوع عملی و یا لفظی و زبانی است که از اعتقاد به «الوهیت» طرف سرچشمه گیرد.

در کتاب های لغت، لفظ عبادت به معنی خضوع و اظهار تذلل تفسیر شده است. و یک چنین تفسیر از اهل لغت نمی تواند بیانگر معنی دقیق و صحیح و کامل لفظ عبادت باشد...

یکتا پرستی اساس دعوت پیامبران آسمانی را در تمام ادوار، تشکیل می دهد یعنی همه انسان ها باید خدای یگانه را بپرستند و از پرستش موجودات دیگر بپرهیزند.

گروه های وهابی، تبرک به آثار اولیاء را شرک می دانند و کسی را که محراب و منبر پیامبر را ببوسد مشرک می خوانند هر چند در آن به هیچ نوع الوهیت معتقد نباشد. بلکه مهر و مودت به پیامبر سبب شود که آثار مربوط به شخص مورد علاقه را ببوسد.

قرآن مجید، گروهی را که پیامبر اسلام را گرامی می دارند می ستاید آنجا که می فرماید: آنان که به پیامبر ایمان آورده و او را گرامی داشته و او را یاری کرده اند و از نوری که (قرآن) به او فرستاده شده است پیروی کنند، راستگارانند.

گروه وهابی بزرگداشت موالید و وفیات اولیاء و رجال آسمانی را بدعت و حرام می دانند تو گویی آنان دشمن سرسخت بزرگان دین و اولیاء الهی هستند و اجتماع در موالید و وفیات آنان را حرام می خوانند.

سیره مسلمین در زمان پیامبر و پس از او پیوسته بر این جاری بود که مسلمانان به ذات اولیاء الهی و مقام و منزلت آنان توسل می جستند.

در آموزه های دینی و دستوراتی که خداوند بر پیامبران به صورت وحی نازل کرده است هر گونه راه تسلط کفار و مشکرین را بر مسلمین مسدود کرده است که در هیچ زمینه اقتصادی، نظامی، سیاسی و فرهنگی نمی توانند بر مسلمانان و کشورهای اسلامی مسلط باشند و همین امر غربی ها و همفکرانشان را به فکر چاره اندیشی انداخته است تا با طرح قرائتهای مختلف و نسبی بودن فهم بشر از دین به اهداف شیطانی خود دست یابند.

در عصر حاضر، جهل و نادانی و یا تعصبات خشک و بی روح بسیاری از مردم جهان، آراء فاسد و پوشالی و عاری از حقیقت، مکاتب انحرافی و فرقه های نوظهور و عرفانهای کاذب، دنیای اسلام را با بحرانی جدی رو به رو نموده است.

سواد بن قارب: گواهی می دهم که جز خدا، خدایی نیست و تو بر هر پوشیده از حسی، امین می باشی، تو نزدیکترین وسیله به سوی خدا، از دیگر پیامبران هستی، ای فرزند گرامی ها و پاکیزه ها، به ما دستور ده آنچه را به تو می رسد، ای نیکوترین فرستادگان ....

گروهی از محدثان اسلامی، نقل کرده اند که عربی بادیه نشین بر پیامبر وارد شد و شروع به سخن کرد و گفت: ما به سوی تو آمده ایم، در حالیکه نه شتری داریم که ناله کند، و نه کودکی که بخوابد... و در نهایت گفت ما چاره ای جز پناه به سوی تو نداریم.

دین و دستورات اصیل دینی و عاری از خرافات تنها مانع و سد نفوذ ناپذیری است که هیچ گاه اجازه نمی دهد سرنوشت و مقدرات کشور و ملتی به دست اجانب بیفتد.