فرق ضاله

ترمذی به سند خود از عبدالله بن عمر نقل می کند که رسول خدا(ص) بین اصحابش عقد اخوت بست، علی(ع) گریان خدمت پیامبر(ص) رسید و عرض کرد: ای رسول خدا(ص) بین اصحاب عقد اخّوت بستی ولی بین من و کسی عقد اخوت نبستی؟ رسول خدا(ص) فرمود: تو برادر من در دنیا و آخرتی.

سندی از بزرگان محّدثان اهل سنّت  در شرح روایت مسلم می گوید: در این حدیث، پیامبر(ص) از قرآن و اهل بیت(ع) به ثقلین تعبیر می کند. ثقل شیء نفیسی است که باید حفظ شود و واضح است که اهل بیت، افراد نفیس و ارزشمندی اند که باید حفظ شوند...

...اثبات کردیم که این آیه تنها مربوط به ولایت امیرالمومنین(ع) است و روایات متواتر بر این مطلب دلالت دارد، و هرگز ارتباطی به تمام مومنین ندارد تا به این جهت در معنای ولایت تصرف کنیم که شامل همه مومنان می باشد...

مطابق روایات صحیحه، پیامبر اکرم(ص) برای مباهله امام حسن و امام حسین(ع) را که مصداق (اَبناءَنا) بود، و نیز حضرت فاطمه زهرا(س) را که مصداق(نساءَنا) بود، و نیزحضرت علی(ع) را که مصداق( اَنفُسَنا) بود، آورد و اگر مقصود از(انفَسَنا) خود پیامبر بوده است، چرا پیامبر(ص) علی(ع) را با خود به همراه آورد.

کمتر کسی است که کتاب های ابن تیمیه - به خصوص منهاج السنه - را مطالعه کند و پی به نصب و عداوت دشمنی او نسبت به اهل بیت(ع) نبرد.

عده زیادی از علمای اهل سنّت از عصر ابن تیمیه تاکنون در رّد او کتاب تالیف کرده یا با او مناظره کرده اند.

ابن تیمیه روایاتی را که مخالف عقاید و آرای اوست بدون آن که سندش را بررسی کند، نسبت جعل یا وضع به آن ها می دهد.

ابن تیمیه آیات صفات را تفسیر جسمانی کرده و نسبت با آیاتی که ذات خداوند را از جسمانیّت منزّه ساخته بی اعتنایی کرده است که این روش و طریقه اهل حدیث و مشبّهه و حشویّه است.

اب تیمیه در حالی که زیاد به روایات(سنن) استدلال و احتجاج می کند، ولی هنگامی که شیعه دوازده امامی بر حقانیّت تعلیمات مذهبی خود به یکی از روایات کتب(سنن) استدلال می کند، می گوید: این حدیث در صحیحین نیامده است...

در زمان حساسی که کشورهای اسلامی در تب و تاب درگیری های ویرانگر می سوخت و مسلمانان مورد حمله ناجوانمردانه شرق و غرب قرار گرفته بودند، ابن تیمیه موسس اندیشه های وهابیت دست به نشر افکار خود زد و شکافی تازه در امت اسلامی ایجاد کرد.

وهابیان برای ابن تیمیه کنگره های علمی گرفته و کتاب هایی در مدح و منزلت و شخصیت علمی اش تالیف نموده اند. و در حقیقت او را موسّس مذهب خود می دانند.

برخی از افکار و اعتقادات سلفیان وهابی: مخالفت با تصوّف اسلامی و مظاهر آن از قبیل مجالس ذکر دست جمعی و مخالفت با زیارت قبور اولیا. 

منشاء پیدایش این افکار، اعتماد بر ادلّه نقلی خصوصاً احادیث است. آنان این احادیث را بر ظاهر خود حمل کرده و بدون اینکه برای آن تاویلی داشته باشند که با عقل و نصوصات قرآنی و آیات محکمات مطابقت پیدا کند، آن ها را به خداوند سبحان نسبت می دهند.

وهابیان از اطلاق عنوان وهابی خود پرهیز می کنند و در صدد تعویض آن به عنوان سلفیه بر آمده اند. می گویند: ما تابع یک شخص «محمد بن عبدالوهاب» نیستیم، بلکه تابع یک خط فکری به نام «سلفی گری» هستیم.

قرآن کریم با بیان رهنمود های روشن، همه انسان ها را به گرد آمدن بر محور توحید سفارش کرده می کند و تفرقه و چند دستگی را عامل دوری از راه مستقیم دین می داند.

عبادت، خضوع در برابر کسی است که او را خدا و یا مبداء کارهای خدایی بدانیم.

عبادت آن خضوع عملی و یا لفظی و زبانی است که از اعتقاد به «الوهیت» طرف سرچشمه گیرد.